Agrostis vinealis

Mietlica piaskowa

Obserwuj
Obserwujesz

Informacje ogólne

Mietlica piaskowa (Agrostis vinealis) to jedna z tych traw, które nikt nie sadzi dla ozdoby – ale jak już rośnie, to trudno ją zignorować. Tworzy luźne, lekko przerzedzone kępy, źdźbła wyprostowane, delikatnie szorstkie. Nie robi efektu „trawnika z katalogu”, raczej – teren naturalny, mało ruszany. Kwiatostan to wiecha, cienka jak mgiełka, pojawia się w czerwcu i trzyma do jesieni. Z bliska widać drobne, lśniące kłoski z fioletowym połyskiem[1].

Pielęgnacja i wymagania

Stanowisko

Słońce, piach, wiatr. To nie jest trawa do żyznej rabaty. Rośnie na wydmach, piaszczystych zboczach, polnych drogach. Tam, gdzie podlewasz raz w sezonie (albo wcale), a ziemia sypie się przez palce. W cieniu się kładzie, w glinie gnije – proste zasady.

Gleba

Im uboższa, tym lepiej. Najlepiej idzie na glebie piaszczystej, kwaśnej, lekkiej – takiej, której nikt nie chce. Dobrze się czuje na skrajach wrzosowisk i w borach sosnowych. Nie trzeba poprawiać struktury, nie trzeba nawozić. Jak dostanie za dużo – wypada.

Podlewanie

Nie podlewaj. Nawet jak zwiędnie, to za tydzień znów będzie stała. Przystosowana do suchych stanowisk. Jak ją podlewasz, zaczyna się wyciągać i traci charakter – jakby zapomniała, skąd pochodzi.

Rozmnażanie

Z nasion – i to najlepiej wysiewana jesienią, żeby przeszły zimę. Można też wykopać kawałek kępy i przenieść, ale robi to sens tylko w ogrodach naturalistycznych. W szkółkach jej nie znajdziesz – trzeba mieć dojście do roślin dzikich lub użyć nasion łąkowych.

Zimowanie

Zimuje bez problemu. Żadnych okryć, żadnych osłon. Nawet jak cała nadziemna część zniknie, to z korzenia odbije wiosną. W końcu to trawa, która przeżywa na wydmach – w ogrodzie nie zrobi z tego dramatu.

Cięcie

Nie trzeba. Można przejechać nożycami wiosną, jak się zeschłe źdźbła kładą. Ale jeśli chcesz mieć efekt „dzikiego”, to zostawiasz – i samo się ogarnie. W rekultywacjach zostawiana całkowicie bez cięcia.

Choroby i szkodniki

Zero problemów, dopóki nie przesadzisz z wilgocią. W naturalnych warunkach praktycznie niezniszczalna. Jak podlejesz i zacieniujesz – wtedy zaczyna się robić słaba i podatna na pleśni.

Zastosowanie

Rekultywacje, obsiewanie skarp, piaszczyste rabaty, ogrody stepowe. Sprawdza się w ogrodach, gdzie chcesz zostawić trochę dzikości. Świetna jako uzupełnienie dla wrzosów, kostrzew i krwawników. Nie dla miłośników równo przystrzyżonych trawników.

Uwagi

W Polsce rośnie dziko – głównie w suchych borach i na murawach napiaskowych. W ogrodzie wymaga świadomości, gdzie i po co ją sadzisz. Ładna w swojej surowości – ale nie zrobi „wow” nikomu, kto oczekuje palmowego efektu.

Źródła

Komentarze

Tabela informacyjna

wdt_ID	Cecha	Opis
2	Nazwa botaniczna	Agrostis vinealis Schreb.
3	Nazwa polska	Mietlica piaskowa
4	Rodzina	Poaceae (Wiechlinowate)
5	Pochodzenie	Eurazja, północno-zachodnia Afryka, Grenlandia, Alaska; zawleczona do Ameryki Południowej
6	Pokrój	Bylina, hemikryptofit, rośnie w murawach napiaskowych, nie tworzy płożących się rozłogów
7	Wysokość	20–50 cm
8	Liście	Sztywne, zwinięte, zarówno odziomkowe, jak i łodygowe
9	Kwiaty	Zebrane w wiechy, bez ości
10	Stanowisko	Suche, piaszczyste tereny, pionierska na luźnych piaskach, zwłaszcza w dolinach dużych rzek
11	Gleba	Przepuszczalna, uboga w składniki odżywcze
12	Mrozoodporność	Umiarkowana, znosi mrozy do około -20°C
13	Zastosowanie	Roślina ozdobna, wykorzystywana w rekultywacji terenów
14	Rozmnażanie	Przez nasiona i podział kęp
15	Cechy szczególne	Gatunek umieszczony na czerwonej liście w kategorii DD (brak danych o zagrożeniu); pionierska na piaskach